Van Verdriet naar Verbinding
Wat emoties je te vertellen hebben...... (deel 3 van 4)
Jaren geleden belde een goede vriend mij op en vertelde dat zijn vader overleden was. Op het moment dat ik dit hoorde stond zijn vader mij levendiger voor ogen dan ooit te voren. Ik zag hem weer zitten op verjaardagsfeestjes of bij de Bloedprocessie van Boxtel, waar hij deelnemers ontving bij de poort.
Overleden….. En toch op dat zelfde moment zo levend. Ik koesterde dat toen en ook nog op dit moment.
Mijn eigen vader leed aan kanker en heeft een lang ziekbed gehad. Met mijn broers en zussen ondersteunden we hem en mijn moeder in deze laatste levensfase. Ik herinner me de laatste rolmops (zure haring in een potje) die hij at, ik bracht zijn looprekje weg toen hij volledig aan bed gekluisterd was. Ik gaf hem zijn laatste vullinkje voor zijn vulpen. Het voelde als samen afscheid nemen van zijn leven, beetje bij beetje. Bijzondere momenten.
Ik weet nog dat ik tegen hem zei: `’Ik wil nog zoveel zeggen.” Hij was een man van weinig woorden als het om emoties ging. Maar met zijn “Dat weet ik…” was alles gezegd.
“Geeft dan toch de dood betekenis aan het leven?” Deze uitspraak van dr. Spock in Startrek is mij altijd bijgebleven.
Het verdriet dat met een overlijden gepaard gaat zegt iets over de bijzonderheid van het leven van die persoon.
“Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.”
Kahlil Gibran
En natuurlijk is er een verschil. Sommige mensen zijn nu eenmaal aan het eind van hun leven. Mijn vader zou zeggen: Ze hebben een respectabele leeftijd bereikt. Zoals hij ook. Met respect voor de tijd dat hij geleefd heeft.
Hoe anders is het als iemand op jongere leeftijd overlijdt, zoals mijn schoonmoeder heel plotseling op 59 jarige leeftijd of het zoontje van een goede vriendin, het beste vriendje van onze zoon.
En dan nog…..
En dan nog met de wijsheid van Kahlil Gibran: “Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.”
Als het is zoals het is, is dat naar mijn idee een goede keuze om te maken: het eren van het leven. In je herinnering en ook in het ‘echte’ leven.
Dan is afscheid geen loslaten maar anders vasthouden. Of mooier gezegd: anders omarmen.
En dat anders omarmen doen er zovelen in deze tijd.
Als het is zoals het is, dan doe je ‘houden van’ op een andere manier. Met een groot spandoek op de grond: “gefeliciteerd met je 90e verjaardag”, met een hoogwerker om op vier hoog toch even contact te leggen met je zieke vriendinnetje.
En in plaats van een knuffel zeg ik Namasté: Het licht in mij, groet het licht in jou.
Op mijn website onder (link), vind je een audio-opname waarin ik je uitnodig stil te staan bij je eigen verdriet èn bij dat wat je vreugde schonk.
Je bent welkom.
De volgende Annek’dote gaat over blijheid en dankbaarheid
13 juni 2020